Het nieuwe (ab)normaal?
Crisistijden vraagt aanpassing aan de situatie om te overleven. De eerste levensbehoefte en veiligheid zijn belangrijkste elementen waaraan voldaan moet worden om te overleven.
Dan pas wordt sociaal contact gemist, leerde ik tijdens mijn opleiding Social Work. Erkenning en waardering komen volgens Maslow daarna pas om de hoek kijken, en nog later de drang naar zelfrealisatie.
Nu zitten we in de coronacrisis en ondervinden we het aan den lijve wat het betekent om sociaal contact te missen. Ik merk dat ik steeds meer een hekel krijg aan de uitspraak: “het nieuwe normaal” van de-anderhalve-meter-samenleving.
Als ik dat tot mij door laat dringen dan ervaar ik weerstand omdat ik dit niet als nieuw normaal wil aanvaarden. Wel als tijdelijk abnormaal. Het is nodig voor nu. Maar ik hou van perspectief.
Voor mij is dat sociaal contact waarin je bij elkaar kunt zijn. Waarin je elkaar kunt aanraken en waarderen door een Hug te geven. Of als je dat liever hebt; een aai over je bol, een arm om de schouder, een kneepje in de arm, een duwtje in de rug of een schop onder de kont.
Wat mij betreft gaan we in deze fase spreken over ‘het nieuwe abnormaal’ En gaan we langzaam terug naar het ‘gewone normaal’
Wat vind jij?
Geef een antwoord