Het nieuwe (ab)normaal?

Crisistijden vraagt aanpassing aan de situatie om te overleven. De eerste levensbehoefte en veiligheid zijn belangrijkste elementen waaraan voldaan moet worden om te overleven.

Dan pas wordt sociaal contact gemist, leerde ik tijdens mijn opleiding Social Work. Erkenning en waardering komen volgens Maslow daarna pas om de hoek kijken, en nog later de drang naar zelfrealisatie.

Nu zitten we in de coronacrisis en ondervinden we het aan den lijve wat het betekent om sociaal contact te missen. Ik merk dat ik steeds meer een hekel krijg aan de uitspraak: “het nieuwe normaal” van de-anderhalve-meter-samenleving.

Als ik dat tot mij door laat dringen dan ervaar ik weerstand omdat ik dit niet als nieuw normaal wil aanvaarden. Wel als tijdelijk abnormaal. Het is nodig voor nu. Maar ik hou van perspectief.

Voor mij is dat sociaal contact waarin je bij elkaar kunt zijn. Waarin je elkaar kunt aanraken en waarderen door een Hug te geven. Of als je dat liever hebt; een aai over je bol, een arm om de schouder, een kneepje in de arm, een duwtje in de rug of een schop onder de kont.

Wat mij betreft gaan we in deze fase spreken over ‘het nieuwe abnormaal’ En gaan we langzaam terug naar het ‘gewone normaal’

 

Wat vind jij?

Dat doet pijn!

Teleurstelling, verdriet, boosheid, onmacht en misschien een gevoel van eenzaamheid dringen zich langzaam naar de oppervlakte. Je voelt je afgewezen, buitengesloten. Je had er zo op gerekend, op gehoopt en naar uitgezien. Het voelt alsof er iets van je wordt afgenomen. Alweer.

Allerlei gedachten komen op. Vooral lastige gedachten: “Ze zijn me vergeten.” “Ze hebben liever niet dat ik erbij ben.” “Ik beteken niets voor ze, ze zijn me liever kwijt dan rijk.” “Ze hebben me niet nodig, ik ben alleen maar tot last.”

Als je deze gedachte niet kunt corrigeren, worden ze steeds erger: “Niemand denkt aan mij.” “Ik kan er niet zo goed niet zijn.” “Was ik maar dood!”

Je reageert op een manier die bij je past. Je gaat vechten, vluchten of verdedigen. Iedereen reageert namelijk weer anders op (het beleven van) afwijzing.

• Sommige worden heel boos en gaan de strijd aan door steeds ruzie te maken.
• Anderen doen niets of lopen weg. Het pijnlijke gevoel slaat naar binnen. Ze trekken het zichzelf aan en maken het heel persoonlijk. Eenzaamheid en depressie liggen op de loer. Zij willen de pijn niet voelen en verdoven de pijn op allerlei manieren.
• Anderen verdedigen zich tegen nieuwe pijn en bouwen een muur om hun hart. Ze ‘gieten beton om hun gevoel’ Zo ontwijken ze andere mensen die hun misschien pijn zouden kunnen doen.

Als je regelmatig reageert op afwijzing wordt dit gedrag een patroon. Een patroon wordt een gewoonte als het patroon een lange tijd wordt volgehouden. Als het eenmaal een gewoonte is dan is het uiteindelijk je levensstijl geworden.

Je wilt met deze levensstijl de afwijzing de baas worden, maar mensen reageren juist met afwijzing op je levensstijl. Wat je wilt voorkomen gebeurt steeds weer opnieuw!

• Anderen mensen maken steeds ruzie met je of ontwijken je omdat ze geen zin hebben in ruzie.
• Mensen weten niet meer wat ze met je aan moeten omdat depressief bent, jezelf pijnigt, en steeds vertelt hoe rot jij je voelt. Het is voor anderen moeilijk om met je verslaving om te gaan omdat ze zich ook gebruikt voelen. Je wilt dit niet maar het gebeurt wel. Iedere keer weer en het stopt maar niet.
• Door de muur om je hart kunnen anderen je niet echt bereiken. Je bent er wel maar niet echt. Anderen willen niet steeds hun neus stoten als je tegen je muur oplopen en gaan de strijd met je aan of ontlopen je.

Het is niet hopeloos! Jij kunt veranderen. Jij kunt herstellen van afwijzing en een nieuwe levensstijl ontwikkelen. Een levensstijl met liefdevolle relaties waarin jij betekenisvol bent voor anderen.

VERANDEREN

Veranderen is mogelijk en biedt een beter perspectief voor de toekomst. Als jij een gewenste toekomst helder in beeld hebt is dat een grote steun in het veranderproces.

Vooraf is het goed om te weten dat het niet makkelijk zal worden om te veranderen. Het betekent eerlijk naar jezelf kijken en leiding gaan geven aan jezelf. Dat is best lastig. Als je dit durft gaat het je lukken!

Het vraagt om eerlijk te kijken naar je levensstijl en daar vragen bij te stellen wat het je oplevert om zo te leven en wat je ermee voorkomt. Dan kun je gaan kijken naar je reacties en je patronen. Helpt dat om de gewenste toekomst te bereiken?

In het proces kom je pijnlijke herinneringen tegen waarin jij je afgewezen voelt. Om deze pijn te laten verdwijnen moet het verwerkt worden. Een aantal stappen die hierbij helpen:

• Accepteer dat het gebeurd is, je kunt het niet meer ongedaan maken. Dit betekent niet dat je het goedkeurt. Je loopt er alleen niet meer voor weg.
• Kom je pijn onder ogen en huil de tranen als je dit nog niet hebt gedaan.
• Jij kunt wel jezelf maar niet de ander veranderen. Kijk daarom naar je eigen aandeel. Heb jij gewenst gereageerd of zou je dat anders willen? Wat kun je alsnog doen?
• Kun je de pijn die mensen je hebben gedaan loslaten? Kun je deze mensen vergeven dat ze je pijn hebben gedaan?
• Zoek mensen die je willen helpen bij dit proces. Als je gelovig bent, zoek dan ook God op.
• Ga je denken vernieuwen zodat het past bij je gewenste toekomst.
• Pas je gedrag en houding hierop aan en leer een nieuwe levensstijl.
• Geniet van de dingen die lukken en waar je blij mee bent!

Deze processen herhalen zich. Bedenk dat het iedere volgende keer minder pijn doet en meer gewenst resultaat oplevert. Heel veel succes gewenst! Je kunt het!

Meer weten: info@knot.consulting  of www.knot.consulting